Kung fu style – jakie są odmiany tej sztuki walki i na czym ona polega?

Kung Fu to określenie, które odnosi się do różnych chińskich sztuk walki. Sam zwrot “kung fu”, a właściwie gong fu, oznacza w języku chińskim osiągnięcie wysokiego poziomu w jakiejś dziedzinie. 

Powielane przez media określenie kung fu doprowadziło jednak do zniekształcenia znaczenia tego pojęcia, ponieważ początkowo określeniem wszystkich chińskich sztuk walki było fu wushu. Obecnie jednak przyjęło się, że pojęcie, które odeszło od pierwowzoru językowego i upowszechniło się w wielu krajach, czyli kung fu oznacza właśnie chińskie sztuki walki. Pod tą nazwą kryje się jednak wiele różnych technik, a poszczególne style różnią się między sobą zasadami walki, wykorzystywanymi narzędziami i bronią, a także filozofią.

Chińskie sztuki walki obecnie są popularne nie tylko w Polsce, ale również w innych regionach świata i bez wątpienia można je zaliczyć do jednych z najstarszych elementów azjatyckiego dziedzictwa kulturowego. Początkowo techniki takie służyły przede wszystkim do obrony przed dzikimi zwierzętami i umożliwiały zdobywanie pożywienia. Następnie zaczęły ewoluować, by były dostosowane również do obrony przed drugim człowiekiem.

Podstawą do ukształtowania współcześnie wykorzystywanych chińskich sztuk walki była nie tylko umiejętność dopasowania odpowiedniej taktyki, ale również władania bronią czy wiedza o anatomii człowieka. Informacje przekazywane przez wielkich mistrzów sztuk walki były również przez pewien czas wykorzystywane przez władców na przykład w celach politycznych.

Najstarsze wzmianki o chińskich sztukach walki pochodzą z 4000 r. p.n.e. Z kolei pierwszym zachowanym źródłem historycznym, który jest w stanie potwierdzić istnienie kung fu jest zapis wyroczni na kościach. Pochodzi on z czasów dynastii Shang, czyli około 1523-1027 r. p.n.e. Zapis ten informuje o pewnych ruchach, które miały nie tylko służyć do obrony, ale również sławić siłę, męstwo i zwycięstwo.

W czasach Żółtego Cesarza wojownicy kung fu walczyli z rogami przyczepionymi do głowy. Styl ten nazywał się jiaodi i z biegiem lat chińskie sztuki walki w tym rejonie stawały się coraz bardziej istotnym elementem strategii wojennej. Dlatego też władcy cenili wiedzę i doświadczenie mistrzów różnych sztuk walki i wykorzystywali ich do szkolenia armii.

Duży wpływ na obecną technikę chiński sztuk walki miał Hua Tuo, czyli chiński lekarz, który żył na przełomie drugiego i trzeciego wieku. Prowadził on obserwacje tygrysów, niedźwiedzi, małp, jeleni oraz żurawi i na ich podstawie stworzył system ruchów, które bazują na zręczności i sprawności tych dzikich zwierząt.

Kung fu obejmuje około 50-60 głównych stylów, które są podzielone na poszczególne szkoły, a tych jest ponad 1000. Jednak liczbę najbardziej znanych szkół kung fu szacuje się na około 500. Dlaczego? Ze względu na to, że ponad połowa realnie funkcjonujących szkół kung fu stosuje stary kodeks chińskich sztuk walki, który nakazuje uczniom trenowanie w tajemnicy. Dlatego też szkoły te nie ujawniają swoich praktyk. 

Kolejny podział chińskich sztuk walki uwzględnia to, w jaki sposób poszczególne techniki manifestują swój jian, czyli moc bojową. Na tej podstawie wyróżnia się następujące style:

– twardy – w tym przypadku, aby osiągnąć swój cel, należy wykorzystywać siłę mięśni. Stosowana jest ona zarówno do ataku, jak i obrony. Typową tego typu odmianą jest na przykład styl Pazurów Tygrysa. Zgodnie z jego założeniami żeby osiągnąć swój cel, należy prowadzić Qi, czyli życiową energię do mięśni i wstrzymać na pewien czas oddech, aby się w nich zatrzymała. Większość twardych styli to typy zewnętrzne. Dlatego kiedy użyjemy naszej siły na przeciwniku, wówczas musimy liczyć się z obrażeniami zewnętrznymi;

– miękki – w tym przypadku mięśnie i ścięgna są rozluźnione, aby umożliwić przepływ Qi z dolnego Dan Tian, czyli miejsca przechowywania i wytwarzania energii życiowej do kończyn, aby móc zadać cios. Obszar ten znajduje się trzy kciuki poniżej pępka. W tej technice stosuje się ochronę więzadeł w łokciach i barkach. Style miękkie to inaczej typy wewnętrzne. Dlatego ciało fizycznie jest tutaj rozluźnione, a siła zawodnika pochodzi z jego wnętrza. Do stylów miękkich zalicza się Tai Chi Chuan oraz Liu He Ba Fa;

– twardo-miękkie – style takie wyróżniają się rozluźnieniem mięśni i ścięgien oraz miękkimi ruchami. Takie działanie ma na celu umożliwienie Qi swobodnego przepłynięcia z dolnego Dan Tan do kończyn. Chwilę przed tym kiedy atakujący zadaje cios w kierunku przeciwnika, powinien on jednak napiąć ścięgna i mięśnie. Dlatego na początku wykorzystuje się tutaj miękką, a później twardą siłę. Do typowych stylów twardo-miękkich należą Biały Żuraw oraz Wąż.



Praktycznie każdy styl opiera się zarówno na walkach ręcznych, jak i tych z bronią.

Kung Fu promuje równowagę ciała i umysłu. Może być świetnym sposobem na zwiększenie kondycji fizycznej. Z tego powodu na zajęcia tej chińskiej sztuki walki chętnie uczęszczają zarówno osoby dorosłe, młodzież, jak i dzieci. Kung fu dostępne jest dla wszystkich, niezależnie od płci i może być praktykowane w każdym wieku. Wiele osób decyduje się na wykonywanie takich treningów w domu. Żeby jednak móc ćwiczyć w domowym zaciszu, należy wcześniej poznać przynajmniej podstawowe ruchy wykorzystywane w chińskich sztukach walki. Z tego powodu, zanim rozpoczniemy domowy trening, powinniśmy skorzystać z lekcji dostępnych w szkołach sztuk walki.