Sepak takraw – historia
Pierwsze wzmianki o sepak takraw sięgają XV wieku. Najczęściej uznaje się, że sport ten wywodzi się z Malajów, gdzie już wtedy grano w grę o nazwie sepak raga. Gracze ustawiali się w kręgu i starali się utrzymać piłkę z rattanu w powietrzu, używając do tego stóp, głowy oraz innych części ciała, za wyjątkiem rąk. Podobne gry istniały również w sąsiednich krajach, w tym w Tajlandii, gdzie znana była jako takraw.
Nowoczesna wersja sepak takraw ukształtowała się w Tajlandii na początku XIX wieku. W 1829 roku wprowadzono pierwsze reguły, a w 1933 dodano siatkę, podobną do tej wykorzystywanej w siatkówce. Lata 60. XX wieku przyniosły oficjalne uznanie dyscyplinie, kiedy przedstawiciele Malezji, Singapuru, Tajlandii oraz Birmy ustalili wspólne reguły i nadali nazwę sepak takraw, łącząc malajskie słowo sepak, oznaczające kopnięcie i tajskie takraw, czyli rattanowa piłka. W 1990 roku sport ten zadebiutował na Igrzyskach Azjatyckich. W Polsce nazwa znana jest jako siatkonoga i często stanowi element rozgrzewki w drużynach siatkarskich i piłkarskich czy u skoczków narciarskich.