Singletrack – czym różni się profesjonalna trasa od naturalnej ścieżki leśnej?
Początkowo singletrack znany był jedynie wąskiej grupie odbiorców z kręgu kultury kolarzy górskich. Zwykle definiowano w ten sposób wytyczoną w lesie naturalną ścieżkę, która posiadała atrakcyjne warunki do stromych zjazdów. Obecnie zaobserwować można prawdziwy rozkwit, profesjonalnych singletracków. Choć w obu przypadkach przyświeca ta sama idea, to jednak nowoczesne i ustrukturyzowane ścieżki różnią się nieco od tych nieformalnych.
Przede wszystkim profesjonalny singletrack posiada:
łagodne nachylenia,
mechanizmy odwadniania,
otwarte zakręty z dobrą widocznością,
wyjazdy na drogi,
bezpieczne skrzyżowania.
Przebieg całej trasy uwzględnia także zabezpieczenie obszarów leśnych znajdujących się pod ochroną. Dzięki temu singletrack może być stale użytkowany, nie zaburzając jednocześnie gospodarki leśnej. Ponadto właściwie dostosowana nawierzchnia zapewnia trwałość i sprawia, że ścieżka nie ulega częstym uszkodzeniom, nawet po przejechaniu przez nią tysięcy rowerzystów.
Kolejnym aspektem odróżniającym profesjonalne singletracki od dzikich ścieżek leśnych, jest ich bezpieczeństwo. Profesjonalne trasy są stale utrzymywane. To oznacza, że wszystkie usterki wynikające z eksploatacji, są naprawiane niemalże natychmiast. Dodatkowo tego typu drogi projektowane są w sposób, który ma ograniczać ryzyko wypadków. Jednym ze sposobów jest zachowanie strefy upadku – ściśle wytyczonego obszaru, który pozbawiony jest niebezpiecznych obiektów, takich jak wystające korzenie, gałęzie, kamienie itp.
Profesjonalne singletracki posiadają także specjalne oznaczenia trasy oraz rozbudowaną infrastrukturę. Składają się na nią m.in. punkty odpoczynku, wypożyczalnie sprzętu, myjki rowerowe, bary i restauracje, a nawet miejsca noclegowe. Obecnie singletracki w popularnych lokalizacjach przypominają bardziej rekreacyjne centra rowerowe niż pojedynczą ścieżkę rowerową w środku lasu.