Jak wiązać buty do biegania? Prawidłowe sposoby i kombinacje

Począwszy od kilku straconych sekund, dzielących od życiowego rekordu, a skończywszy na otarciach i złamaniach, niewłaściwa metoda zawiązywania butów do biegania, jest w stanie znacząco wpłynąć na wyniki oraz stan zdrowia biegacza. Natomiast prawidłowo dobrany but, a następnie jego sznurowanie, zatroszczą się o odpowiednią amortyzację kręgosłupa, poszczególnych stawów, a także ogólną stabilność oraz dobre łagodzenie wstrząsów.

Obuwie zawiązane zbyt luźno powoduje swobodne przemieszczanie się stopy, co może doprowadzić do kontuzji, licznych otarć albo w gorszych przypadkach – zwichnięć lub złamań. Z kolei zbyt mocne związanie, może obcierać lub spowodować ból w zewnętrznej części naszej stopy czy w palcach. Przy pokonywaniu większych odległości, tak uciskane miejsce puchnie i również tworzy zagrożenie powstaniem kontuzji.

Jak widać, te małe i z pozoru błahe szczegóły, potrafią stworzyć realne zagrożenie, w miarę zwiększania dystansu biegu oraz jego intensywności. Zatem biorąc pod uwagę powyższe czynniki, nie powinno się zaniedbywać aspektu poprawnego sznurowania butów.

Pomimo dostępności w Internecie wielu porad dotyczących właściwego wiązania sznurówek, należy pamiętać, że nie istnieje tutaj jedno rozwiązanie, które byłoby odpowiednie dla każdego. Podobnie jak przy zakupie profesjonalnego obuwia, przy wiązaniu należy wziąć pod uwagę bowiem budowę stopy biegacza.

Można ją podzielić na 5 głównych kategorii. Zaznajomienie się z ich specyfiką, pomaga w znalezieniu obuwia najbardziej dostosowanego do konkretnej stopy. Ponadto ułatwia to ustalenie najlepszej metody sznurowania. Wśród głównych kategorii budowy stopy wyróżnić można:

– wysokie podbicie,
– szeroka przednia część stopy,
– wąska pięta,
– niskie podbicie,
– niskie podbicie z wąską piętą.

Różnice w budowie stopy znacząco wpływają na komfort w trakcie biegania, a także noszenia sportowego obuwia. Powszechne jest odczuwanie mrowienia w podbiciu przez osoby, które mają tak zwane podbicie wysokie. Dzieje się to na skutek nacisku sznurowadeł na grzbiet stopy. W tym przypadku zalecane jest zastosowanie metody zawiązywania, która pozwala przeciągnąć sznurówki luźniej. Dzięki temu to newralgiczne miejsce zyskuje nieco więcej przestrzeni. Natomiast stabilizacja pochodzi z mocnego sznurowania zarówno pod, jak i nad śródstopiem.

Odwrotnie jest w przypadku biegaczy z niskim podbiciem. Dla takich osób zwykłe wiązanie może okazać się niewystarczające. Dlatego w przeciwieństwie do pierwszego przykładu, w tej sytuacji wymagane jest podwójne wzmocnienie sznurowania nad śródstopiem.

Różnorodność technik i kombinacji pokazuje, jak istotne jest ustalenie rodzaju stopy konkretnego biegacza. Wówczas można przejść do poszukiwań odpowiedniego sposobu zawiazywania sznurówek w butach biegowych.

Oprócz wspomnianych wcześniej czynników, które wpływają na wybór sposobu zawiązywania obuwia, istnieje kilka uniwersalnych porad, które można zastosować niezależnie od kształtu stopy. Należą do nich m.in.:

Odpowiedni dobór sznurówek – wśród wielu różnych rodzajów, dostępne są m.in. okrągłe, płaskie, ozdobne, czy woskowane. Na potrzeby biegaczy powstały również elastyczne lub samozaciskowe sznurowadła. Z reguły zaleca się użyć najmniej śliskie modele, które zmniejszają ryzyko dyskomfortu i rozwiązywania się.
Podwójny (a nawet potrójny) węzeł – niedopilnowanie mocnego wiązania sznurówek może doprowadzić do poważnych urazów i kontuzji podczas biegania. Z tego powodu zastosowanie podwójnego węzła, pozwoli uzyskac najlepszy efekt – uniknąć nieprzewidzianych wypadków oraz spowolnień na trasie (nie musisz zatrzymywac się i zawiązywać buty w trakcie treningu).
Właściwa pielęgnacja sznurówek i całego obuwia – nie bez powodu producenci butów do biegania odradzają pranie ich w pralce. Można używać najlepszej metody sznurowania, jednak będzie to bez znaczenia, jeżeli but zacznie się rozpadać i straci swoją strukturę. Z tego względu, warto od samego początku zadbać o właściwe i regularne czyszczenie i ochronę materiałów.