Historia badmintona - jak powstała ta dyscyplina sportowa?

Sam pokaz, a także stworzenie zasad sprawił, że badminton stał się dość szybko popularną grą rekreacyjną nie tylko wśród elit tak, jak wcześniej francuski wolant, ale też pośród niższych sfer społecznych. Jeszcze w XIX wieku odbyły się pierwsze zawody. W 1898 roku rozegrano bowiem Otwarty Turniej w Guildford, a w roku 1899 odbyły się Pierwsze Mistrzostwa Anglii. Gra rozpowszechniła się również w innych stronach świata. Wpierw głównie w państwach należących do kręgu wpływów zachodu, a następnie badminton trafił do krajów wschodniej Azji, takich jak Korea, Japonia, czy też Chiny.

W celu dalszego rozwoju gry dziewięć państw w 1934 zdecydowało się na powołanie nowej organizacji. Wtedy właśnie założono Międzynarodową Federację Badmintona znaną pod skrótem BWF. Pierwotnie jednak organizacja korzystała z nazwy IBF od International Badminton Federation. Pierwszymi państwami, które należały do tego związku badmintona, były takie kraje jak Anglia, Dania, Francja, Holandia, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Włochy, Szkocja oraz Walia. 

Od założenia federacji do momentu, w którym rozegrane zostały pierwsze zawody międzynarodowe, minęło trochę czasu. Doszło do tego dopiero w 1948 roku, gdy odbył się Puchar Thomasa. Kolejne spore turnieje miały miejsce dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku. Wtedy rozegrano między innymi pierwsze indywidualne mistrzostwa świata, a ich pierwsza edycja została zorganizowana w 1977 roku w szwedzkim Malmo. 

Badminton został też w końcu dodany do Igrzysk Olimpijskich. Pierwsze próby miały miejsce jeszcze w trakcie lat 70., gdy rozegrano turniej pokazowy podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Monachium, które miały miejsce w 1972 roku. Wpierw w 1988 roku w Seulu uwzględniono go jako sport pokazowy. Po raz pierwszy debiutował z kolei w Barcelonie w 1992 roku. Pierwotnie organizowano jedynie mecze w grze pojedynczej i grze podwójnej mężczyzn i kobiet, w których co ciekawe do zdobycia były zaledwie dwa medale – złoty i srebrny. Brązowym medalem nagradzano z kolei wszystkich przegranych w półfinałach. Nie organizowano specjalnego starcie o niego. 

Możliwość zdobycia brązu pojawiła się dopiero cztery lata później, w 1996 roku podczas Igrzysk w Atlancie. Oprócz tego od wtedy rozgrywane są też turnieje drużyn mieszanych.

Badminton w Polsce rozwijał się nieco wolniej niż na świecie. Polski Związek Badmintona powstał dopiero w 1977 roku w Głubczycach z inicjatywy zespołów z miast takich jak właśnie Głubczcye, Gdynia, Katowice, Bieruń Stary, Opole, Warszawa, Brzezinka-Mysłowice, Bukowno i Wrocław. Dziś ważnymi ośrodkami badmintona w Polsce są też Suwałki, czy też Białystok. PZBad odpowiada za rozwój gry w Polsce, a także zwiększanie jej popularności tak. 

Mistrzostwa Polski są jednak starsze niż sam związek. Po raz pierwszy odbyły się w 1964 roku i od wtedy są organizowane corocznie z wyjątkiem roku 1977. Pierwsze w historii mistrzostwa w grze pojedynczej mężczyzn wygrał Feliks Glapka, który triumfował też w grze podwójnej. 

Jednym z najbardziej utytułowanych badmintonistów w historii kraju to z kolei Robert Mateusiak. W parze z Michałem Łogoszem zdobył on cztery brązowe medale Mistrzostw Europy w latach 2000, 2002, 2004, a także 2006. Do tego ma na koncie dwa srebra ME w mikście z Nadieżdą Ziębą w latach 2008 i 2010 oraz złoto zdobyte w 2012 roku. Udało mu się też 4-krotnie awansować do ćwierćfinałów Igrzysk Olimpijskich. Nie udało mu się to jedynie w Sydney i Atenach, a w Pekinie, Londynie i Rio de Janeiro znajdował się w ćwierćfinale. Za każdym razem było to w mikście w parze z Nadieżdą Ziębą, a dodatkowo w Pekinie udało mu się to w parze z Michałem Łogoszem.