Wyprawa na Mont Blanc – co trzeba wiedzieć przed wejściem na szczyt Dachu Europy?

Masyw Mont Blanc składa się z ośmiu grup górskich i leży w Alpach Zachodnich. Najwyższym szczytem całego masywu, a zarazem najwyższym szczytem alpejskim i Europy jest szczyt o tej samej nazwie – Mont Blanc. Wysokość tej góry jest... różna. Otóż na samym wierzchołku znajduje się pokrywa lodowa, która wraz ze zmianami klimatu, zmienia także swoją grubość. Stąd różne dane dotyczące wysokości, często odbiegające od siebie o kilka metrów. Nie mniej jest to góra, która niemal sięga liczby 5 tysięcy metrów nad poziomem morza (obecnie 4809 m n.p.m.). Nie jest to więc góra, którą można zdobyć bez przygotowania.

Gdzie leży Mont Blanc? Jaki kraj trzeba odwiedzić, by się na niego dostać? Kwestia jest dosyć sporna – najwyższy w Europie szczyt znajduje się na terytorium Francji tuż na przebiegu granicy z Włochami. Francuzi twierdzą, że szczyt znajduje się na ich terenie, z kolei Włosi uważają, że granica między państwami przebiega równo przez szczyt Mont Blanc (czy raczej Monte Bianco z włoskiego). Jest to jednak jedynie kwestia umowna, a na szczyt można dostać się niezależnie, czy wybierzemy za cel Francję, czy Włochy.

Niemożliwym byłoby dostanie się na szczyt bez odpowiedniego sprzętu jak czekan czy raki oraz umiejętności posługiwania się nimi w warunkach zimowych. Trzeba bowiem pamiętać, że po drodze na szczyt w dużej mierze poruszać się będziemy po lodowcu i kruchej, skalnej grani. Choć większość tras na szczyt nie jest technicznie bardzo trudna, wymaga umiejętności wysokogórskich. Nietrudno jest wpaść w szczeliny, których po drodze można spotkać naprawdę wiele. 

Pogoda jest także bardzo zmienna, a zabłądzenie w chmurach czy wyziębienie może skończyć się tragicznie podczas podejścia na Mont Blanc. Ile osób zginęło w trakcie podróży? Szacuje się, że każdego roku ginie tam około stu osób. Warto więc odpowiednio wcześniej przygotować się do wyprawy, pójść na kurs wysokogórski i trzymać się zdrowego rozsądku, by o własnych siłach zejść ze szczytu. 

Bardzo istotnym elementem całej wyprawy, o którym również warto wcześniej pomyśleć, jest aklimatyzacja. Przebywanie na tak znacznej wysokości wiąże się z utrudnionym oddychaniem i zmniejszoną wydolnością. Nietrudno nabawić się też choroby wysokościowej, bólu głowy czy mdłości. Z takimi objawami trudno byłoby czerpać radość z osiągania najwyższej góry Europy. By się zaaklimatyzować, należy stopniowo zwiększać wysokość swojego położenia i dawać organizmowi czas na odpowiednią regenerację i przystosowanie do zastanych warunków.

Istnieje kilka tras prowadzących na szczyt Mont Blanc. Oto najczęściej wybierane z nich:

– Droga Goûter – to najchętniej wybierana trasa. Chodź uchodzi za prostą, nie można stracić czujności z uwagi na osuwające się kamienie, które często mogą być naprawdę niebezpieczne. Mniejsze jest natomiast ryzyko wpadnięcia w szczelinę. Na trasie można przenocować w schronisku Tête-Rouse przed najtrudniejszym momentem całej wyprawy.

– Droga 3M – czyli inaczej droga trzech gór (3 Monts). Prowadzi przez Mont Blanc du Tacul, Mont Maudit i ostatecznie Mont Blanc. Jej początek to wjazd kolejką linową z francuskiego Chamonix. Biegnie przez lodowiec ze szczelinami i strome zbocze. Można nastawić się na piękne widoki.

– Droga Włoska – jedna z najtrudniejszych i rzadko wybieranych. Przechodzą przez nią prawdziwi weterani alpinizmu. Dotarcie tą trasą na szczyt Monte Bianco jest dużym wyzwaniem, trzeba mieć odpowiednie doświadczenie, by móc nią bezpiecznie wyruszyć.

– Droga Grands Mulets – najczęściej wybierana do zimowych podejść na Mont Blanc z uwagi na dużą liczbę szczelin. Jest raczej rzadko uczęszczana, choć przy załamaniach pogody wykorzystuje się ją do zejść ze szczytu.

Mont Blanc – ile się wchodzi? Sam atak szczytowy zajmuje około 3-4 dni. Warto jednak wziąć pod uwagę czas, który potrzebny jest na prawidłową aklimatyzację. Warto wziąć nieco więcej urlopu i na całą akcję przeznaczyć sobie 7-8 dni. Warto wiedzieć, że na Mont Blanc latem wejście jest bardziej przystępne. Sezon trwa od czerwca do września włącznie. W czerwcu podczas wspinaczki można spotkać jeszcze spore ilości śniegu na trasie. Na Mont Blanc wejście zimą jest jednak prawdziwym wyzwaniem, o którym mogą marzyć jedynie wykwalifikowani alpiniści.

Jest jeszcze kilka kwestii, o których nie można zapomnieć, planując zdobycie wierzchołka Mont Blanc:

– Wyposaż się nie tylko w raki i czekan, ale także odpowiednio dopasowane liny wspinaczkowe i uprzęże. Bezpieczeństwo jest najważniejsze, a najwyższa góra Europy wymaga specjalistycznego sprzętu wspinaczkowego i dużo pokory.
– Postaw na kurtkę i spodnie przeciwwiatrowe, dobrą bieliznę termoaktywną i specjalne buty górskie. Pogoda i ukształtowanie terenu mogą dać Ci się we znaki, jeśli odpowiednio nie zadbasz o swój komfort.
– Zaopatrz się dobry śpiwór. Spać będziesz w schroniskach lub pod specjalnie do tego przeznaczonymi namiotami, a temperatura w nocy latem na znacznej wysokości może być nadal ujemna.
– Ubezpiecz się. Nawet jeśli czujesz, że jesteś w stanie bez problemu zdobyć szczyt, a wspinaczka to dla Ciebie chleb powszedni. Warto zadbać o swoje zdrowie i wykupić ubezpieczenie, gdyż wypadku chodzą po ludziach.
– Wybierz podejście z przewodnikiem. Dzięki temu będziesz czuć się bezpieczniej, a obecność przewodnika z pewnością doda otuchy w trudniejszych momentach. Dzięki niemu ryzyko zabłądzenia czy zboczenia z trasy znacznie maleje.

Zdobycie Mont Blanc, najwyższego szczytu Alp, to dla niedoświadczonych wspinaczy wielkie wyzwanie. Warto się do niego uprzednio porządnie przygotować i wyposażyć w niezbędny sprzęt wspinaczkowy.