Naciągnięty mięsień barku - przyczyny, objawy i leczenie

W przypadku tej kontuzji, podobnie jak ma to miejsce przy naciągnięciu ścięgna pod kolanem, można wyróżnić charakterystyczny zespół objawów. Należą do niego:

- opuchlizna,
- siniaki,
- zaczerwienienie,
- ból w trakcie spoczynku,
- ból w czasie ruszania barkiem (nie tylko mięśni ale też ścięgien czy samego stawu),
- osłabienie tej części ciała,
- niemożność poruszania barkiem.

Jeśli ból jest bardzo silny lub nie ustępuje po 24 godzinach, należy udać się do lekarza. Natomiast powodem wizyty na pogotowiu może być charakterystyczny odgłos pęknięcia w trakcie doznania kontuzji, znaczna opuchlizna, gorączka czy otwarte rany.

Podczas wizyty w gabinecie lekarskim lekarz sprawdzi najpierw naszą historię medyczną a następnie przejdzie do testu sprawnościowego, który ma ustalić w jakim stopniu doszło do uszkodzenia tkanek. Jeśli jest ono znaczne lub całościowe, prawdopodobnie będzie to oznaczało dłuższy okres powrotu do zdrowia, możliwą operację, a następnie rehabilitację. Warto zaznaczyć, że w przypadku naciągniętego mięśnia barku rzadko kiedy zleca się prześwietlenie czy badania laboratoryjne.

`Jeśli stwierdziliśmy, że kontuzja nie jest bardzo poważna, możemy dojść do sprawności samodzielnie. W wypadku naciągnięcia barku czy nawet naderwania mięśnia liczy się szybkie działanie. Pierwszym krokiem powinno być zaaplikowanie kompresów chłodzących i utrzymanie uszkodzonego obszaru w rozciągniętej pozycji. Ciepłe okłady będą nieskuteczne – mogą zwiększyć ból i opuchliznę. Dodatkowo pamiętajmy o tym, aby nie kłaść zimnych okładów bezpośrednio na gołą skórę (można użyć ręcznika).

Następnie powinniśmy przyjąć leki przeciwzapalne, np. ibuprofen, aby zmniejszyć ból. Trzeba jednocześnie pamiętać, że z tych medykamentów nie mogą bez uprzedniej konsultacji z lekarzem korzystać osoby z chorobami nerek, u których wystąpiło w przeszłości krwawienie wewnętrzne czy przy przyjmowaniu leków rozrzedzających krew. Możemy się także wspomóc zwykłymi lekami przeciwbólowymi, ale wtedy nie zmniejszymy stanu zapalnego.

Kolejne kroki to ochrona naciągniętego barku, aby nie pogorszyć kontuzji, unikanie aktywności które mogą przeciążać mięsień barku i regularne zimne okłady. W tym przypadku sprawdzą się też wszelkie taśmy stabilizujące i bandaże kinezjologiczne, które podtrzymują stawy i odciążają uszkodzony mięsień.

Ostatnim etapem powinno być powolne przyzwyczajanie nadwyrężonego barku do przeciążeń sprzed jego uszkodzenia poprzez sukcesywne zwiększanie intensywności treningów którym towarzyszyć będzie czujna obserwacja. Lepiej jest dochodzić do formy nieco dłużej, niż próbować zrobić to zbyt szybko i ryzykować ponowieniem kontuzji lub nawet pogorszeniem się naszego stanu.

Znane są jednak sytuacje, gdy pomimo wyleczenia kontuzji mięsień barku staje się dużo wrażliwszy na wszelkie przeciążenia i powrót do wcześniejszej formy wydaje się być niezwykle trudny. W takich sytuacjach warto zaopatrzyć się w stabilizatory na bark, które ułatwią trenowanie zgodnie ze stanem sprzed naciągnięcia mięśni barku.

Pomimo tego, że naciągnięty bark w większości przypadków możemy wyleczyć sami, lepiej takich kontuzji unikać. Istnieje kilka łatwych w zastosowaniu zasad, które pozwolą na zminimalizowanie ryzyka kontuzji.

Pierwszą, a  w zasadzie najważniejszą rzeczą jest moment przed rozpoczęciem właściwego treningu i czas tuż po. Zanim zaczniemy nasze ćwiczenia powinniśmy przeprowadzić odpowiednią rozgrzewkę, dostosowaną do uprawianego przez nas rodzaju sportu. Pozwoli to na przygotowanie naszego ciała do zwiększonej aktywności przez określony czas. Gdy już skończymy, warto przejść do rozciągania szczególnie tych obszarów, które “pracowały” najciężej. Pamiętajmy także, że jeśli uprawiamy sport regularnie, z pomocą może przyjść stosowanie odpowiednich odżywek i suplementów diety.