Nanga Parbat – co warto wiedzieć o tym ośmiotysięczniku?

Góra ta jest szczególnie znana z trzech głównych ścian: ściany Rupal, ściany Diamir oraz ściany Rakhiot. Ściana Rupal, często określana jako „najwyższa ściana świata”, wznosi się na około 4 600 metrów, co czyni ją jednym z największych wyzwań w świecie wspinaczki. Ściana Diamir, choć nieco mniej spektakularna, również stanowi ogromne wyzwanie techniczne. Klimat na Nanga Parbat jest niezwykle surowy, z ekstremalnie niskimi temperaturami i częstymi, gwałtownymi zmianami pogodowymi, które dodatkowo utrudniają wspinaczkę. Latem temperatury mogą spaść poniżej -20°C, a zimą mogą sięgnąć nawet -50°C. Silne wiatry i częste burze śnieżne to codzienność na tej górze, co wymaga od wspinaczy nie tylko kondycji fizycznej, ale również ogromnej odporności psychicznej.

Pierwsze próby zdobycia Nanga Parbat miały miejsce już w latach 90. XIX wieku, jednak były one nieudane. Pierwsza wyprawa, prowadzona przez Alberta F. Mummery'ego, zakończyła się tragicznie – Mummery i dwóch jego towarzyszy zginęli podczas eksploracji góry. Pierwsze udane wejście na szczyt miało miejsce dopiero 3 lipca 1953 roku, kiedy to Hermann Buhl z Austrii wspiął się na Nanga Parbat. Szczyt zdobył, wspinając się samodzielnie i to bez użycia dodatkowego tlenu. Jego wyczyn został uznany za jedno z największych osiągnięć w historii himalaizmu. Buhl musiał pokonać nie tylko ekstremalne warunki pogodowe, ale także olbrzymie trudności techniczne. Jego samotne wejście na szczyt stało się legendą i inspiracją dla przyszłych pokoleń wspinaczy.

Od tamtego czasu wielu wspinaczy próbowało swoich sił w zdobyciu tej góry. W 1970 roku bracia Günther i Reinhold Messner dokonali przełomowego przejścia przez ścianę Rupal, jednak wyprawa zakończyła się tragedią – Günther zginął podczas zejścia przez ścianę Diamir. Reinhold Messner przeżył i dotarł do obozu, ale jego historia wciąż jest jednym z najbardziej dramatycznych epizodów w historii himalaizmu. Messner poświęcił później swoje życie na poszukiwania ciała brata, co jeszcze bardziej podkreśliło trudności i niebezpieczeństwa związane z tą górą. Niestety, tamtejsza stroma grań oraz śliski lodowiec bywają bezlitosne.

W 2016 roku, po wielu nieudanych próbach, masyw Nanga Parbat Pakistan został po raz pierwszy zdobyty zimą przez wspinaczy: Álexa Txikona, Simona Moro i Muhammada Ali Sadparę. Było to przełomowe wydarzenie, gdyż jest ekstremalnie trudna, a warunki pogodowe nieprzewidywalne, zwłaszcza na szczycie Nanga Parbat. Zimowe wejście na Nanga Parbat było uważane za jedno z największych wyzwań w himalaizmie i jego pokonanie otworzyło nowy rozdział w historii tej góry.

Do tej pory wielu wspinaczy straciło życie próbując zdobyć Nanga Parbat. Góra ta ma jeden z najwyższych wskaźników śmiertelności wśród ośmiotysięczników, co czyni ją niezwykle niebezpiecznym celem. Wysoka liczba wypadków jest wynikiem nie tylko trudnych warunków, ale także częstych lawin, pęknięć lodowcowych i nieprzewidywalnych zmian pogodowych. W latach 1932-1953 Nanga Parbat była miejscem największej liczby wypadków wspinaczkowych w Himalajach, z dużą liczbą zgonów i wypadków. Każdy sezon wspinaczkowy przynosi nowe wyzwania i zagrożenia, które wspinacze muszą pokonać, aby zdobyć ten trudny szczyt.

Jedną z najbardziej znanych tragedii na Nanga Parbat była wyprawa Tomasza Mackiewicza i Élisabeth Revol w 2018 roku. Para wspinaczy wspięła się na szczyt, jednak podczas zejścia Mackiewicz doznał poważnych problemów zdrowotnych. Revol zdołała wezwać pomoc, a dramatyczna akcja ratunkowa przyciągnęła uwagę międzynarodowych mediów. Mimo heroicznych wysiłków ekipy ratunkowej, Mackiewicz zmarł, a Revol została uratowana przez zespół polskich himalaistów. Historia ta jest jednym z wielu przykładów, jak nieprzewidywalne i niebezpieczne mogą być warunki na Nanga Parbat oraz jak ważne są umiejętności i gotowość do działania w ekstremalnych sytuacjach.

Akcje ratunkowe na Nanga Parbat są niezwykle trudne ze względu na ekstremalne warunki pogodowe i techniczne trudności terenu. Wiele z nich kończy się sukcesem, ale równie wiele pozostawia wspinaczy na łasce góry. Heroiczne akcje ratunkowe, takie jak ta przeprowadzona dla Tomasza Mackiewicza, pokazują, jak niebezpieczna może być wspinaczka i jak ważne są umiejętności zespołów ratunkowych. Każda akcja ratunkowa Nanga Parbat to wyścig z czasem, wymagający ogromnej precyzji, doświadczenia i odwagi. Dlatego też, gdy uda się zejść z góry i bezpiecznie dotrzeć do bazy pod Nanga Parbat, można mówić o wielkim sukcesie.

Podobnie jak w przypadku innych ośmiotysięczników, wyprawy na Nanga Parbat rozpoczynają się w bazach, które znajdują się u podnóża góry. Główne bazy wyprawowe to Baza Rupal i Baza Diamir. Wspinacze spędzają kilka tygodni w tych miejscach, aklimatyzując się do wysokości i przygotowując się do ostatecznego ataku na szczyt. Wysunięty obóz znajduje się na wysokości około 7 500 metrów nad poziomem morza i jest ostatnim przystankiem przed finałowym wysiłkiem.

Bazy wyprawowe są wyposażone w podstawowe zaplecze niezbędne do przeżycia w ekstremalnych warunkach. Znajdują się tam namioty, kuchnie polowe oraz miejsca do odpoczynku i regeneracji. Wspinacze muszą przetransportować ze sobą wszystkie niezbędne zapasy, w tym żywność, wodę, sprzęt wspinaczkowy oraz butle z tlenem. To konieczne, aby w ogóle móc myśleć o stanięciu na szczycie.

Wspinaczka na Nanga Parbat wymaga specjalistycznego sprzętu, takiego jak butle z tlenem, namioty alpinistyczne, specjalne ubrania chroniące przed ekstremalnym zimnem oraz zaawansowany sprzęt wspinaczkowy. Sprzęt ten musi być lekki, wytrzymały i odporny na ekstremalne warunki pogodowe. Podczas wypraw często korzysta się z umiejętności lokalnych Szerpów, którzy są doskonale wyszkoleni i dobrze znają góry. Dzięki ich wiedzy szanse na pozytywny przebieg wyprawy rosną.

Organizacja wspinaczki na Nanga Parbat wymaga szczegółowego planowania. Wspinacze muszą przygotować dokładny harmonogram, uwzględniając czas na aklimatyzację, dni rezerwowe na wypadek złej pogody oraz ostateczny atak na szczyt. Ważne jest również zapewnienie odpowiedniego wsparcia logistycznego, w tym transportu zapasów do baz wyprawowych oraz koordynacji działań zespołu wspinaczkowego.

Rosnąca liczba wspinaczy na Nanga Parbat ma znaczący wpływ na środowisko naturalne. Góra i jej otoczenie borykają się z problemem zanieczyszczenia. Taka rzesza turystów sprawia, że ilość śmieci zalegająca w górach stała się podmiotem żywiołowych dyskusji. W odpowiedzi na te problemy, zarówno rządy Pakistanu, jak i organizacje międzynarodowe wprowadziły programy mające na celu zmniejszenie negatywnego wpływu turystyki. Podobne kroki podjęto w przypadku Mount Everest, gdzie również władze lokalne zastanawiają się nad możliwościami rozwiązania tego problemu.

Inicjatywy te obejmują między innymi obowiązek zabierania ze sobą wszystkich odpadów, stosowanie biodegradowalnych materiałów oraz promowanie zrównoważonej turystyki górskiej. Współpraca z lokalnymi społecznościami oraz organizacjami ekologicznymi jest kluczowa dla ochrony unikalnego ekosystemu Nanga Parbat i jego okolic.

Nanga Parbat to jedna z najtrudniejszych i najbardziej fascynujących gór świata. Jej majestatyczna sylwetka, surowe warunki i tragiczne historie przyciągają wspinaczy z całego globu. Wspinaczka na tę górę to nie tylko test wytrzymałości fizycznej, ale również psychicznej i technicznych umiejętności. Każdego roku nowe wyprawy podejmują wyzwanie, próbując zdobyć ten niezwykły szczyt. Pomimo licznych trudności i niebezpieczeństw, Nanga Parbat pozostaje jednym z najważniejszych symboli w świecie himalaizmu, inspirując kolejne pokolenia wspinaczy. Góra ta jest miejscem, gdzie historia, przyroda i ludzkie osiągnięcia splatają się w niezwykły sposób, tworząc fascynującą i inspirującą opowieść o determinacji, odwadze i niezwyciężonym duchu przygody.