Jak leczyć wysiłkowe nietrzymanie moczu?
Leczenie tego schorzenia opiera się głównie na leczeniu zachowawczym. Na początku należy wyeliminować obecne czynniki ryzyka, takie jak obniżenie wagi w przypadku otyłości, rezygnacja z ciężkich treningów siłowych lub ciężkiej pracy fizycznej czy unikanie zaparć. Aby ograniczyć częstotliwość wyciekania moczu stosuję się modyfikację czynności dnia codziennego, czyli podczas kaszlu lub kichania należy robić to w zgięty łokieć, ze skręconym tułowiem w bok oraz skrzyżowanymi nogami, a także wstawać z łóżka bokiem. Ważne jest również dbanie o higienę intymną, aby nie doprowadzić do infekcji układu moczowego.
Leczenie może być nieinwazyjne lub w przypadku braku poprawy – inwazyjne. Do leczenia nieinwazyjnego zaliczyć można:
– Leczenie zachowawcze, które obejmuje trening oraz wzmocnienie mięśni dna miednicy, tzw. mięśni Kegla, zabiegi elektromagnetoterapii, terapia z użyciem urządzenia biofeedback, elektrostymulacja (wyzwolenie skurczu mięśni) i ćwiczenia mięśni dna miednicy;
– Stosowanie nowoczesnych urządzeń, które w sposób nieinwazyjny powodują skurcz mięśni dna miednicy;
– Leczenie farmakologiczne (np. leki antycholinergiczne, estrogeny).
Jeżeli wyżej wymienione sposoby leczenia zwiodą stosuje się leczenie operacyjne. Lekarz może skierować pacjentkę do uroginekologa, w celu wykonania zabiegu chirurgicznego, który będzie miał pozytywny wpływ na jakość życia chorej. Do tych zabiegów należą:
– Operacja z użyciem taśmy TOT, TVT lub IVS – jest to specjalna taśma, która może zostać umieszczona nad spojeniem łonowym, za spojeniem łonowym lub pod cewką moczową, a ich zadaniem jest wzmocnienie pęcherza moczowego. Z biegiem czasu obrastają one normalną tkanką organizmu i stanowią naturalne podparcie dla pęcherza moczowego,
– Iniekcja toksyny botulinowej – najczęściej tę metodę wykorzystuje się u pacjentów z nadreaktywnością pęcherza moczowego. Toksyna ta paraliżując nerwy, znosi nieuzasadnione, nagłe parcie na pęcherz. Efekt po takim zabiegu utrzymuje się około 9 miesięcy.
