Jak zbudowane jest boisko do baseballa? Wymiary, nawierzchnia, ogrodzenie

Boisko do baseballu jest wycinkiem koła o kącie rozwarcia 90 stopni. Jego kształt jest więc dość nietypowy w porównaniu do przestrzeni znanych z rozgrywania meczów piłki nożnej, koszykówki czy siatkówki, a także innych sportów drużynowych. Obszar taki składa się z dwóch wyraźnie kontrastujących ze sobą terenów, do których zalicza się:

– Pole wewnętrzne (ang. infield) – składa się ono z kwadratu, na którego czterech rogach umiejscowione są bazy. Długość każdego z boków takiego kwadratu to również odległość między poszczególnymi bazami. Każdy taki odcinek ma 30 jardów, czyli 27,43 m. Wierzchołek kwadratu jest czwartą bazą, czyli bazą domową.

– Pole zewnętrzne (ang. outfield) – nazywane jest też zapolem. Jest to obszar wycinka koła o promieniu 29 do 400 stóp, czyli od 88,4 do 121,9 m.

Na boisku do baseballu ważne jest nie tylko pole wewnętrzne i zewnętrzne, ale również bazy. Są to kwadraty o wymiarach 15 cali, czyli 38 cm, które wyznaczają rogi pola wewnętrznego. Aby otrzymać punkt biegacze muszą po kolei zdobywać bazy w odwrotnym do wskazówek zegara kierunku aż do momentu kiedy dotrą do bazy domowej. Ta z kolei jest miejscem, w którym piłkarze wykonują uderzenia, a biegacze muszą wrócić i dotknąć bazy domowej, by zdobyć punkt dla swojej drużyny. Ważne obszary na boisku bejsbolowym to również:

– Pole pałkarza – znajduje się ono po obu stronach bazy domowej, dzięki czemu zarówno leworęczni, jak i praworęczni zawodnicy mają możliwość wybicia piłki do baseballa.

– Pole łapacza – łapacz znajduje się za zawodnikiem wybijającym, lecz przed sędzią głównym.

Na pierwszej i trzeciej bazie wyznaczone są również prostokątne obszary dla trenerów, wykorzystywane podczas akcji ofensywnej. Na boisku do baseballa znajdziemy też ławki rezerwowych. Położone są zazwyczaj poniżej poziomu boiska, mniej więcej między bazą domową a pierwszą lub trzecią. Jedna z nich jest dla gospodarzy, druga dla gości. Ponadto przebywa na nich personel upoważniony przez ligę i trenerzy. Dugout jest również miejscem, w którym przechowuje się wyposażenie graczy. Dodatkowo zanim zawodnicy wyjdą na boisko, powinni się rozgrzać w okręgu rozgrzewki. Na obszarze boiska znajdują się dwa okręgi, po jednym dla każdej z drużyn.

Boisko do baseballa ma wymiary 175 × 125 m. Jest ono wycinkiem koła o średnicy kąta rozwarcia 90 stopni i podzielone jest na dwa obszary. Jego wewnętrzna część jest kwadratem o boku długości 30 jardów, czyli 27,3 m. Na każdym jego rogu znajduje się baza. Wierzchołek będący jednocześnie wierzchołkiem kąta prostego, stanowi czwartą bazę, czyli bazę domową. Po jej prawej stronie znajduje się wierzchołek będący pierwszą bazą. Na przeciwległym wierzchołku widoczna jest druga baza, a po lewej stronie bazy domowej – trzecia baza.

Każda baza wygląda nieco jak twarda poduszka, której długość boku ma jedną stopę, czyli 30 cm. W pobliżu środka kwadratu, w odległości 20 jardów, czyli 18,39 m od bazy domowej znajduje się środek wydzielonego koła. Ma on średnicę 6 jardów, czyli 5,49 m. Jest to stanowisko miotacza (ang. pitcher), a więc zawodnika drużyny w polu rzucającego piłki. Pole wewnętrzne dopełnione jest przez część koła ze środkiem w miejscu stanowiska miotacza o promieniu 30 stopni. Druga część boiska, czyli pole zewnętrzne to wycinek koła o promieniu 290-400 stóp, czyli 88-121,9 m.

Profesjonalne boiska do baseballu są nieco większe od tych wykorzystywanych w amatorskich ligach. Dlatego wymiary takiej przestrzeni mogą się nieco między sobą różnić. Zawsze jednak obszarem boiska jest wycinek koła o kącie rozwarcia 90 stopni. Jego długość może wynosić od 88 do 121 metrów długości, a szerokość od 130 do 150 m. Pole wewnętrzne, czyli główna część boiska zawsze jest kwadratem o boku 27,43 m, w której centralnej części znajduje się wzgórze dla biegacza oddalone od bazy domowej o 18,39 m.

Istotną częścią każdego boiska do baseballu jest również jego ogrodzenie, które chroni zarówno graczy, jak i kibiców przed niekontrolowanym lotem piłki. Ze względu na to, że dyscyplina ta wiąże się z silnymi uderzeniami piłek, na wielu tego typu obiektach wykorzystuje się najlepsze siatki zabezpieczające wykonane z polipropylenu, które w razie potrzeby poradzą sobie również z zatrzymaniem kijów baseballowych. Ogrodzenie rzadko jednak wyznacza granice boiska.

New York Knickerbocker Base Ball Club, formalnie zorganizowany w roku 1845 ustanowił pierwsze pisemne zasady baseballu. Zgodnie z nimi baza domowa od drugiej bazy miały dzielić 42 kroki. Odcinek od pierwszej do trzeciej również powinien mieć 42 kroki. Wykorzystywano więc w rozmieszczeniu baz twierdzenie Pitagorasa, w którym przekątna wynosi 42 kroki, a boki trójkąta mają nieco mniej niż 30 kroków. Zasady sformułowane w 1845 roku nie wspominały jednak ani o dokładnym rozmieszczeniu baz w polu wewnętrznym, ani o ich rozmiarze.

Pierwsza konwencja graczy baseballowych odbyła się w 1857 roku. Wtedy przyjęto zestaw zasad składających się z 35 elementów. Niektóre z nich odnosiły się do układu boiska do baseballu. Zgodnie z nimi bazy miały być cztery i powinny być umieszczone w równych odległościach od siebie i znajdować się w każdym z czterech rogów kwadratu, którego boki powinny mieć 30 jardów. Ważne było, aby były one skonstruowane w taki sposób, by były wyraźnie widoczne zarówno dla sędziów, arbitra, ale i głównego trenera i aby zajmowały powierzchnię równą 1 stopie kwadratowej.

Pierwsza, druga i trzecia baza miały być płóciennymi workami pomalowanymi na biało i wypełnionymi piaskiem lub trocinami. Baza domowa i punkt miotacza miały być z kolei oznaczone płaską, okrągłą, żelazną płytą pomalowaną lub emaliowaną na biało. Baza, z której uderzano piłkę, czyli baza domowa miała znajdować się dokładnie naprzeciwko drugiej bazy. Pierwsza baza z kolei miała być ulokowana po jej prawej stronie. Trzecia zaś po lewej stronie od uderzającego.