Mnich w Tatrach – jak go zdobyć? Przydatne wskazówki

Nazwa tego wierzchołka z Tatr wzięła się od budowy góry. Swoim kształtem przypomina sylwetkę mnicha w kapturze. Można znaleźć o nim sporo legend. Jedna z nich opowiada o mnichu wędrującym po Tatrach, który zginął od uderzenia piorunem. Po śmierci przybrał kształt skały. Sama nazwa została po raz pierwszy użyta w 1721 roku przez Gabriela Rzączyńskiego. Również poeci XIX wieku opisywali ten wierzchołek. Byli to Seweryn Goszczyński oraz Bogusz Stęczyński. Co więcej, zarys Mnicha to symbol, który umieszczony jest na odznace przewodników tatrzańskich. 

Jeśli chodzi o Tatrzański Mnich, wspinaczka na niego może być dość długa. Ma on wysokość 2068 metrów nad poziomem morza. Można go znaleźć w Dolinie Rybiego Potoku. Powyżej południowo-zachodniego brzegu Morskiego Oka – to właśnie tam można zobaczyć, jak prezentuje się 675-metrowy Mnich. Punkt ten, razem z Mięguszowieckimi Szczytami, jest jednym z najbardziej charakterystycznych szczytów otaczających jezioro. Jego północno-wschodnia ściana turni to jedna z najtrudniejszych dróg wspinaczkowych w Tatrach. Opada prawie pionowo 260 metrów. Obok góry znajdują się dwa inne wierzchołki: Zadni Mnich i Żabi Mnich. 

Masyw usytuowany jest w wyższych partiach Doliny Rybiego Potoku, granicząc od północnego wschodu z Dolinką za Mnichem, a od południowego wschodu oddzielony jest Mnichowym Żlebem od masywu Cubryny oraz Mięguszowieckich Szczytów. Składający się z trzech głównych wzniesień, Mnicha, Mniszka (ok. 2045 m n.p.m.) oraz Ministranta, charakteryzuje się największym okapem w Tatrach, znajdującym się na Ministrancie, widocznym tylko od strony północno-wschodniej.

Wierzchołek łączy się z Mnichową Kopą poprzez trawiasto-piarżysty, ledwo zaznaczony grzbiet. Tradycyjna trasa na Mnicha jest łagodniejsza od zachodu, gdzie przebiega przez skalno-trawiasty teren, zwany Mnichowymi Plecami. Główna turnia posiada dwa blisko położone wierzchołki, z których północno-wschodni jest zbudowany z dużego, nachylonego bloku skalnego.

Kto zdobył Micha? Szczyt po raz pierwszy zdobył Jan Gwalbert Pawlikowski. Razem z przewodnikiem Maciejem Sieczką wspięli się na niego w 1879 roku. Często uznaje się tę datę za narodziny polskiego taternictwa. Pierwsze zimowe wejście na szczyt Mnicha odbyło się w roku 1910. Dokonali tego Henryk Bodnarski, Walery Goetel, Józef Lesiecki, Leon Loria, Jerzy Cybulski i Stanisław Zdyb. 

Najtrudniejszą drogę, czyli tę biegnącą północno-wschodnią ścianą Mnicha, po raz pierwszy pokonali taternicy Czesław Łapiński i Kazimierz Paszucha w 1942 roku. Używali techniki sztucznych ułatwień i ominęli fragment największych trudności. W całości, przy użyciu nitowania, wierzchołek został zdobyty w 1955 roku przez Jana Długosza i Andrzeja Pietscha. Klasyczne przejście tej drogi, czyli tak zwane odhaczenie, odbyło się dopiero w 1991 roku. Dokonali tego Michał Wayda i Piotr Dawidowicz.

Na wierzchołek nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, acz jest dostępny drogami taternickimi. Od wspinaczy nie są wymagane dodatkowe uprawnienia. Konieczny jest tylko wpis w elektronicznej książce wyjść taternickich Tatrzańskiego Parku Narodowego. Wracając ze wspinaczki, należy się do niej wpisać. 

Pierwsze wejście na Mnicha bez przewodnika jest dość ryzykowne dla osób początkujących, dlatego też zdecydowanie warto skorzystać z pomocy doświadczonego, licencjonowanego przewodnika klasy II i I. Za opłatą wprowadzi Cię na sam wierzchołek, przy okazji dbając o Twoje bezpieczeństwo i zapewniając asekurację. Będzie też wskazywać odpowiednie chwyty i stopnie. Decydując się na takie wejście na Mnicha, koszt będzie wynosić ok. 500 zł. 

Chcesz wspinać się sam? Jeśli wejście na mnicha z przewodnikiem nie jest dla Ciebie koniecznością, pamiętaj o tym, by zdobyć odpowiednie umiejętności. Powinieneś dobrze radzić sobie ze wspinaczką i podstawową asekuracją. Niezbędna będzie też wiedza dotycząca zjazdów na linie.

Droga na zachodniej ścianie Mnicha jest jednowyciągowa i została oceniona na II+ w skali taternickiej. Główne wyzwania techniczne prezentuje trawers przez dużą, podszczytową płytę, która kończy się serią niewielkich przewieszeń. Trasa rozpoczyna się na Wyżniej Mnichowej Przełączce, usytuowanej między Mnichem a Mniszkiem. Na wierzchołku znajduje się stały punkt asekuracyjny, który służy do zabezpieczenia wspinaczki i jest wykorzystywany również do organizacji zjazdu na linie.

Inaczej zwana Zacięciem Robakiewicza, droga ta biegnie na zachodniej ścianie góry. Jest to trasa trzywyciągowa, o skali trudności III. Zaczyna się u północno-zachodniej podstawy ściany. Systemem zacięć dochodzi się do platformy podszczytowej, a następnie przez płytę wspina się na samą górę. 

Jest to historyczna droga na Mnicha, położona na ścianie północno-zachodniej. Prowadzi na lewo od Drogi Robakiewicza. Jest czterowyciągowa, niezbyt trudna, acz wymagająca pewnych umiejętności taternickich. Z uwagi na skalę trudności IV+ sprawdzi się dla nieco bardziej zaawansowanych wspinaczy. Wiedzie od Dolnych Półek Mnichowych płytami oraz zacięciami, aż do Górnych Półek Mnichowych i dalej na wierzchołek. 

Również położona na ścianie północno-zachodniej, acz trudniejsza od Drogi Klasycznej (V-). Rozpoczyna się na Dolnych Półkach Mnichowych i prowadzi płytami, kominem i zacięciami. Najtrudniejszym elementem jest duża przewieszka. Po drugim wyciągu trasa łączy się z Drogą Klasyczną.

Teoretycznie wejście na Mnicha bez liny jest możliwe, jednak z nią jest to zdecydowanie bezpieczniejsze. Pamiętaj, aby przed wyruszeniem w drogę zabrać ze sobą odpowiedni sprzęt, czyli buty wspinaczkowe, odzież wspinaczkową oraz bieliznę termoaktywną. Do tego też przydadzą się rękawiczki wspinaczkowe. Do tego niezbędna będzie oczywiście dobra kondycja. Choć droga jest wymagająca, to widok z Mnicha z pewnością wynagrodzi Ci wszelkie trudy!