Wielka Korona Tatr – jakie szczyty do niej należą?

Wielką Koroną Tatr określa się 14 najwyższych szczytów należących do najwyższego pasma w łańcuchu Karpat. Nazywa się je ośmiotysięcznikami, ponieważ osiągają wysokość co najmniej 8000 stóp angielskich. Dlaczego brana jest pod uwagę akurat taka jednostka miary? Twórca koncepcji WKT – Piotr Mielus – chciał nawiązać do szczytów przekraczających 8000 metrów w Himalajach i Karakorum, również nazwanych Koroną tamtejszych pasm. Zaprezentował takie zestawienie w czasopiśmie „Góry” w 1998 roku.

Ściśle określona wysokość to nie jedyna rzecz, jaka wyróżnia te szczyty. Istotny jest jeszcze jeden aspekt, a mianowicie kryterium wybitności góry. Aby góra znalazła się w zestawieniu Mielusa, jej wierzchołek musi znajdować się co najmniej 100 m wyżej niż przełęcz oddzielająca ją od szczytu obok.

Za pierwszego zdobywcę Wielkiej Korony Tatr uznany jest prekursor wspinaczki górskiej – Janusz Chmielowski, który dokonał tego jeszcze w 1897 roku. Oczywiście nie był świadomy, że zostanie pionierem również w tej kwestii. Mimo kontrowersji, jakie wywołało początkowo zestawienie Mielusa, obecnie zdobywanie szczytów należących do Wielkiej Korony Tatr stało się celem wielu osób. Co więcej, niektórzy traktują to jako wyzwanie i chcą zrobić to, w jak najkrótszym czasie.

Szczyty należące do zestawienia mierzą ponad 2438,4 m n.p.m. Wszystkie z nich znajdują się na terenie Tatr Słowackich – po stronie polskiej leży niższy wierzchołek Rysów, dlatego się nie wlicza. Są to:

1. Gerlach 2655 metrów, 8743 stopy – to najwyższy szczyt Tatr, prowadzi na niego droga przez Wielicką Próbę (latem) lub Batyżowiecką Próbę (zimą);

2. Łomnica 2634 metrów, 8638 stóp – bardzo często odwiedzana góra, na którą można wjechać kolejką linową, niektóre odcinki trasy mają łańcuchy;

3. Lodowy Szczyt 2627 metrów, 8619 stóp – do wyboru są dwie drogi, prostsza i bardziej wymagająca dla doświadczonych turystów;

4. Durny Szczyt 2622 metrów, 8599 stóp – droga na niego wiąże się z kilkoma wyzwaniami, w tym technicznymi;

5. Wysoka 2558 metrów, 8392 stopy – uważany jest za szczyt tatrzański o bardzo dobrym widoku, często zdobywają go grupy z przewodnikiem;

6. Kieżmarski Szczyt 2557 metrów, 8389 stóp – to często odwiedzana góra, której zdobycie jest stosunkowo proste;

7. Kończysta 2536 metrów, 8327 stóp – ma charakterystyczny kształt wierzchołka, wymaga umiejętności wspinaczkowych, prowadzi na niego wiele tras;

8. Baranie Rogi 2530 metrów, 8301 stóp – cieszy się zainteresowaniem turystów mimo tego, że znajduje się poza szlakiem, chętnie wybierana droga prowadzi od Doliny Pięciu Stawów Spiskich;

9. Rysy 2503 metrów, 8212 stóp – można je zdobyć, idąc oznakowaną trasą, wejście jest wybierane z uwagi na swoją prostotę;

10. Krywań 2495 metrów, 8186 stóp – prowadzi na niego szlak turystyczny, raczej niezbyt wymagający;

11. Staroleśny Szczyt 2489 metrów, 8166 stóp – jedna z najtrudniejszych gór do zdobycia w zestawieniu;

12. Ganek 2465 metrów, 8084 stopy – trudności można spotkać na samym końcu wyprawy, ponieważ grań jest wyjątkowo wąska;

13. Sławkowski Szczyt 2452 metrów, 8045 stóp – wejście na jego wierzchołek jest jednym z najprostszych, przez co szlak może być dosyć zatłoczony;

14. Pośrednia Grań 2439 metrów, 8002 stopy – najniższa, jednak uważana przez wielu za najbardziej wymagającą, zamiast zejścia wykorzystywane są liny wspinaczkowe do zjazdów. 

Na liście prawie znalazł się Mięguszowiecki Szczyt Wielki, który osiąga wysokość 2438 m n.p.m., co daje... 7999 stóp. Polskiemu szczytowi zabrakło więc naprawdę niewiele.

Zdobywcy szczytów Wielkiej Korony Tatr mogą liczyć na otrzymanie specjalnej odznaki, która przyznawana jest między innymi za promowanie wyjazdów turystycznych. Natomiast, aby zdobyć takie wyróżnienie, należy stosować się do wyznaczonych zasad. Liczy się choćby bezpieczne poruszanie po górach i szanowanie miejscowych przepisów. Istnieją cztery stopnie odznaki, które odpowiadają liczbie zdobytych wierzchołków: brązowy (2), srebrny (4), złoty (9) platynowy (wszystkie 14).

Szczyty Wielkiej Korony Tatr znajdują się w Słowacji. Cieszą się coraz większym zainteresowaniem w kontekście turystyki. Zdobycie ich wszystkich wiąże się z pewnymi trudnościami technicznymi, dlatego nie jest to wyzwanie dla każdego. Szczęśliwcy, którym się udało wejść na wszystkie tatrzańskie wierzchołki WKT, otrzymują specjalną odznakę.